رده‌بندی و آسیب‌‌شناسی پژوهش‌های سبک‌شناسی فارسی و راه‌حل‌های پیشنهادی

محور اصلی مقالۀ حاضر رده­بندی پژوهش­های انجام‌شده در حوزه سبک­شناسی فارسی و شناخت آسیب­های این مطالعات است؛ با هدف شناسایی شاخه‌های مربوط به هریک از مطالعات و پژوهش­های انجام‌گرفته در سبک­شناسی فارسی، بررسی کاستی­های موجود در این حوزه، و پیرو آن، ارائۀ راه‌حل‌هایی برای خروج از وضعیت رکودی که سبک­شناسی فارسی دچار آن است. بدین منظور، ابتدا مطالعات و پژوهش­های مربوط به سبک­شناسی در دو شاخه سبک­شناسی تاریخی و صورتگرا دسته­بندی شده است، سپس غلبه ذهنیت تاریخی، فقدان پشتوانه نظری و استفاده‌نکردن از دانش زبان‌شناسی در مطالعات سبک­شناسانه، بریده‌بودن ارتباط متن از بافت موقعیتی­اش، بی‌توجهی به نقش یا کارکرد ویژگی­های سبکی در درک و دریافت عمیق­تر و بهتر متن و منفرد و سرگردان بودن پژوهش­ها به‌عنوان آسیب­های سبک­شناسی فارسی تشخیص داده شده است. در پایان، توجه پژوهشگران به کارآمدی دانش سبک‌شناسی، شناخت و به­‌کارگیری شاخه‌های جدید سبک­شناسی و بازیابی ابزارهای مناسب جهت تجزیه و تحلیل متون فارسی، آشنایی با مهم­ترین رویکردهای سبک­شناسی، صورتگرایی، نقش­گرایی، زنانه، انتقادی، شناختی و تاریخی، و در اولویت قرار دادن سبک­شناسی گونه­ ها را به­ عنوان راه حل­های پیشنهادی ارائه شده است.